Çiçekler Konuşur mu?

Her geçen gün daha az konuştuğumu fark ediyorum. Arkadaş sohbetlerin de bile dinlemeyi tercih ediyorum. Ve susmanın konuşmaktan daha anlamlı olduğunu anlıyorum.

Sustukça daha çok içe döndüğümü, kendimle iç konuşmalar yapıp daha huzurlu oluyorum.
Hayatın bizi her gün biraz daha sıkıştıran, bunaltan temposundan, hırslarından uzaklaştığımı görüyorum.

Çünkü sustukça kendimi buluyorum.

Soğuk, yağmurlu bir günde çiftliğin duvar kenarına ektiğim güller kan kırmızı renkleriyle karşılıyor beni her sabah… Hercai menekşeler şaşılası renkleriyle büyülüyor. Hanımelleri tel örgüye daha sıkı yapışıp boy atıyor.
İlk önce çiçeklerimi suluyorum. Diplerini kazıyorum. Tek tek hepsini dinliyorum.

Çiçekler konuşur mu?

Elbette.

Ellerinizle ektiğiniz, suladığınız bakımını yaptığınız çiçekler sizin ruhunuzla aldığı huzurla ve alçak sesle, sizin duyacağınız sesle konuşur.

“Rengimi beğendin mi?” diye sorar gül.

“Otlarımı temizler misin?” der hercailer.

Daha henüz çıkmamış lale soğanları “Bizi unutma” diye seslenir.

Çay demleninceye kadar hepsiyle tek tek ilgileniyorum. Sandalyeme oturup çayımı yudumlarken, onları seyretmenin o müthiş hazzını hissediyorum içimde.

Suskun bir aşk bu…

Onların ve benim aramda sır olan.

Çayın ardından tek tek bütün meyve fidanlarını ziyaret ediyorum.

Erikler ne kadar büyüdü.

Armutlar cıngıl, cıngıl seyreklenecek.

Kirazlar kızarmaya yüz tutmuş.

Kestaneler filiz atmaya devam ediyor.

Tohum olarak gömdüğümüz cevizler birer karışı geçmiş “ Bize su ver” diye fısıldaşıyorlar.

Sustukça onların seslerini daha net duyuyorum.

“Ne olur kuşları kovalama” diye yalvarıyor vişne ağaçları…

İkindi serinliğinde bu defa göveren meşe gölgelerinin serinliğinde dinlenmeye çekilirken, sırtımı çiçeklere verip meyve ağaçlarına çeviriyorum bakışlarımı.

İçimde yorgunluğumu dindiren bir huzuru çevreleyen yeşilin o  muazzam tonlarının tadı çoğalıyor.

Hiç konuşmadan geçen bir günün suskun aşklarını biriktiriyorum içimde.

Hayatın içinde kaybettiğim kendimi keşfediyorum.